بهشت گمشده آندره مکین

آندره مکین (Andreï Makine)، نویسندة روسی تبار مقیم فرانسه در رمان‌های اولیة خود، با لحنی غنایی و پر شور از غرب سخن می‌گوید. او غرب را بهشت گمشده ای می‌داند که جذاب و رویایی است و نمادی از هرآنچه مخالف روسیة روزگار کودکی اوست. به مرور، در پی مهاجرت به فرانسه، ایده‌آل اولیه در ذهنش درهم می‌شکند و واقعیت در برابرش رخ می‌نماید. بنابراین هرچه بیشتر در آثار او پیش می‌رویم، دو اصطلاح شرق و غرب بیش از پیش در هم می‌آمیزند، مبهم و گنگ می‌شوند و شور و شوق ابتدایی، جای خود را به نگاهی کاملاً انتقادی می‌دهد. آتلانتید روسی جای آتلانتید فرانسوی را می‌گیرد و نگاه نوستالژیک مکین در آثارش تجلی می‌یابد. در این میان، سفر، که درونمایة نوشته‌های اوست، دستمایة پرداختن به هویت، برخورد میان واقعیت و خیال، و مسایل پدیدآمده از برخورد میان دو فرهنگ و زبان می‌شود. این مقاله بر آن است تا به روند شکل‌گیری این نگاه انتقادی و چگونگی جایگزینی آتلانتید روسی به جای آتلانتید فرانسوی در آثار مکین بپردازد و تاثیر این نگاه را بر سبک او بررسی کند، سبکی که جادوی ادغام گذشته و حال، رویاها و واقعیت و پناه بردن به گذشته و خود را به دست رویاها سپردن است.